Türk Edebiyatında Dönemler
Servet-i Fünun Edebiyatı (1896-1901) Batılı tarzda topluluklar ve yeni bir edebi anlayışın başlangıcı olarak kabul edilir. "Sanat sanat içindir" anlayışını benimseyen bu dönemde, semboller ve ağır bir dil kullanımı dikkat çeker. Tevfik Fikret, Cenap Şahabettin ve Halit Ziya Uşaklıgil dönemin önemli temsilcileridir.
Fecr-i Ati Edebiyatı (1909-1912) Servet-i Fünun'un devamı niteliğindeki bu topluluk, edebiyatı toplum için yapma amacı taşır. Şiirlerinde musiki ve sembolizme önem veren bu akımın öncü isimleri arasında Ahmet Haşim, Yakup Kadri Karaosmanoğlu ve Refik Halit Karay bulunur.
Milli Edebiyat (1911-1922) Türk dilinin sadeleşmesi ve milli unsurların ön planda olduğu bir dönemdir. Yazarlar halkın anlayabileceği bir dil kullanmayı tercih etmiş, milli bilinci güçlendirmeyi amaçlamışlardır. Ziya Gökalp, Ömer Seyfettin ve Halide Edip Adıvar bu dönemin önemli temsilcileridir.
Unutma! Tanzimat, Servet-i Fünun ve Milli Edebiyat dönemleri arasında kesin çizgiler yoktur. Bu dönemler arasında geçişler ve etkileşimler bulunur, edebiyat sınavlarında bu bağlantıları görmek önemlidir.