Cumhuriyet Döneminde Hikâye (1940-1960)
Türk edebiyatında 1940-1960 arası hikâye türünde dört temel eğilim ortaya çıkmıştır. Her eğilim, dönemin farklı bakış açılarını ve sanatsal yaklaşımlarını yansıtır.
Bireyin iç dünyasını esas alan eğilimde Ahmet Hamdi Tanpınar, Tarık Buğra, Memduh Şevket Esendal ve Sabahattin Kudret Aksel gibi yazarlar öne çıkar. Bu yazarlar hikâyelerinde karakterlerin psikolojik derinliklerine inerek insanın iç dünyasındaki çatışmaları yansıtmışlardır.
Toplumcu-gerçekçi eğilimde Sabahattin Ali, Kemal Tahir, Orhan Kemal, Yaşar Kemal, Samim Kocagöz, Fakir Baykurt ve Talip Apaydın gibi isimler yer alır. Bu yazarlar eserlerinde toplumsal sorunları, sınıf çatışmalarını ve köy-kent gerçekliğini işlemişlerdir.
Not: Bu dönemin yazarları, Türk öykücülüğünün temellerini atarak günümüz edebiyatına da büyük katkı sağlamışlardır. Okuduğun öykülerde bu eğilimlerin izlerini arayabilirsin!
Modernist eğilimde Nezihe Meriç, Yusuf Atılgan, Ferit Edgü ve Oğuz Atay dikkat çeker. Bu yazarlar, bilinç akışı, iç monolog gibi yeni anlatım tekniklerini kullanarak geleneksel hikâye anlayışını değiştirmişlerdir.
Milli ve dini duyarlılıkları yansıtan eğilimde ise Aka Gündüz, Hüseyin Nihat Atsız, Mustafa Necati Sepetçioğlu ve Bahaeddin Özkişi gibi yazarlar bulunur. Bu yazarlar eserlerinde milli kimlik, tarih bilinci ve dini değerleri ön plana çıkarmışlardır.