Osmanlı'nın Büyük Şairleri
Nef'i, 17. yüzyılın usta bir hiciv şairi ve kaside ustasıdır. Övgülerindeki abartı (hendine) ile tanınır ve kasideleri fariye türündedir. Şinam-Kaza adlı eserinde hicivlerini toplamış, ayrıca Arapça, Farsça ve Türkçe şiirlerden oluşan bir Divan bırakmıştır.
Nedim, Lale Devri'nin en parlak isimlerinden biridir. Mahallileşme akımının temsilcisi olan şair, kendi adıyla anılan özgün bir üslup geliştirmiştir. İstanbul Türkçesini Divan şiirine taşıyan ilk isimlerden olan Nedim, din dışı konuları işlemiş ve sade bir dil kullanmıştır.
Katip Çelebi, 17. yüzyılın çok yönlü bir aydınıdır. Tarihçi, coğrafyacı ve astronom olan sanatçı, Hacı Halife ve Hacı Baba lakaplarıyla da bilinir. Keşfü'z Zünun (biyografik eser), Cihannüma (coğrafya kitabı) ve Fezleke (Osmanlı tarihi) gibi önemli eserler bırakmıştır.
Nabi, 17. yüzyılın hikemi (düşünce temelli) şiirinin önemli temsilcisidir. Divan şiiri yazmasına rağmen bu geleneğin aksayan yönlerini eleştirmekten çekinmemiştir. Oğluna öğütler vermek için yazdığı Hayriye ile tanınır. Diğer eserleri arasında Hayrabad, gezi yazılarından oluşan Tuhfetü'z Harameyn, Divan ve Sürname bulunur.
İlginç Not: Nabi, şiirlerinde düşünceye ağırlık vererek Divan edebiyatında farklı bir yol çizmiştir. Onun öğüt verici üslubu, döneminin diğer şairlerinden ayrılmasını sağlamıştır.
Şeyh Galip, Divan edebiyatının son büyük temsilcisidir. Mevlevi şeyhi olan sanatçı, Sebk-i Hindi akımının temsilcisidir ve ağır bir dil kullanır. En önemli eseri olan Hüsn ü Aşk, Allah'a ulaşmayı alegorik bir anlatımla işleyen aşk mesnevisidir.
Osmanlı padişahları arasında da önemli şairler yetişmiştir: Fatih Sultan Mehmet (Avni), Kanuni Sultan Süleyman (Muhibbi), II. Beyazıt (Adli) ve Yavuz Sultan Selim mahlaslarıyla şiirler yazmışlardır. II. Beyazıt özellikle tasavvufi konulara ağırlık vermiştir.