1940-1960 Dönemi Hikayeciliği
Bu dönem konu çeşitliliğinin en zengin olduğu yıllar. Yazarlar gözleme dayanan gerçekçi anlatımla Anadolu ve halkını ön plana çıkarır.
Üç temel eğilim ortaya çıkar: Milli-dini duyarlılık (Aka Gündüz, Hüseyin Nihal Atsız), toplumcu gerçekçilik (Yaşar Kemal, Orhan Kemal, Kemal Tahir) ve bireysel psikoloji (Peyami Safa, Ahmet Hamdi Tanpınar).
Toplumcu gerçekçi yazarlar işçi, köylü ve varoş yaşamını konu alır. Toplumdaki aksaklıkları gidermek için hikayeyi araç olarak görürler. Özellikle Yaşar Kemal'in "İnce Memed"i bu anlayışın zirvesidir.
Bireysel konular işleyen yazarlar ise bunalım, yalnızlaşma ve modern yaşamın psikolojik etkilerini irdeler. Bu yazarlar bireyin iç dünyasının derinliklerine iner.
Önemli: 1940-1960 arası hikayenin altın çağıdır - hem toplumsal hem bireysel temaların en başarılı örnekleri bu dönemde verilir!