Nüfus Politikaları ve Şehirleşme
Ülkeler gelişmişlik düzeylerine göre farklı nüfus politikaları uygularlar. Gelişmemiş ülkeler genellikle nüfus artış hızını azaltıcı politikalar benimser. Bu ülkelerde kürtaj serbest bırakılır, evlenme yaşı yükseltilir ve doğum kontrol yöntemleri teşvik edilir. Hindistan, Nijerya ve Endonezya bu politikaları uygulayan ülkelerdendir.
Gelişmiş ülkeler ise tam tersine nüfus artış hızını arttırıcı politikalara yönelirler. Çok çocuklu ailelere yardım edilir, kürtaj yasaklanır ve evlenme yaşı düşürülür. Bu ülkelerde yaşlanan nüfus, kalkınma hızının düşmesi ve tüketimin azalması gibi sorunlarla karşılaşılır. ABD, Kanada, Japonya ve Rusya bu tür politikalar uygulayan ülkelere örnektir.
Gelişmekte olan ülkeler ise nüfusun hem niceliğini hem de niteliğini iyileştirmeye yönelik politikalar izlerler. Doğal kaynakları etkin kullanmak isteyen bu ülkelerde, nüfus artış hızının yavaşlaması olumlu ve olumsuz sonuçlar doğurabilir. Türkiye ve Mısır bu kategoridedir.
Dikkat: Nüfus politikalarının başarısı, ülkenin kültürel yapısına ve halkın bu politikalara gösterdiği uyuma bağlıdır. Örneğin Çin'in 1979-2015 arasında uyguladığı "tek çocuk" politikası, nüfus artışını kontrol altına almada etkili olmuştur.
Şehirler de işlevlerine göre sınıflandırılır: Başkent şehirleri (Londra, Brüksel), dini şehirler (Mekke, Kudüs), askeri şehirler, liman şehirleri (Rotterdam, Hamburg), tarım şehirleri, sanayi şehirleri (Manchester, Tokyo), kültürel şehirler, madenci şehirleri ve turizm şehirleri. Bu şehirlerin gelişiminde ulaşım ağlarının gelişmişliği büyük rol oynar.