Türkiye'nin nüfus politikaları ve sayım tarihi, ülkenin demografik gelişimini anlamak için önemli bir kaynaktır.
Türkiye'de ilk modern nüfus sayımı 1927 yılında gerçekleştirilmiş olup, ülke nüfusunun 13.6 milyon olduğu tespit edilmiştir. Bu sayımdan önce Osmanlı döneminde yapılan sayımlar daha çok vergi ve askerlik amaçlı olduğundan tam anlamıyla modern bir nüfus sayımı niteliği taşımamaktaydı. Türkiye'de nüfus sayımlarının tarihçesi incelendiğinde, 1927'den 2000 yılına kadar düzenli olarak her 5 yılda bir genel nüfus sayımı yapıldığı görülmektedir. En son evde nüfus sayımı 2000 yılında gerçekleştirilmiş, sonrasında Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi'ne (ADNKS) geçilmiştir.
Türkiye'nin nüfus politikaları tarihsel süreç içerisinde değişiklik göstermiştir. 1923-1965 döneminde pronatalist (doğumları teşvik eden) politikalar uygulanmış, savaşların etkisiyle azalan nüfusu artırmak hedeflenmiştir. 1980 ile 2005 döneminde uygulanan nüfus politikaları ise antinatalist (doğumları sınırlayan) bir yaklaşım benimsemiştir. Türkiye'de 2014 ve sonrası nüfus politikaları tekrar pronatalist bir çizgiye dönmüş, "en az 3 çocuk" söylemi ile nüfus artışı teşvik edilmeye başlanmıştır. Türkiye'nin nüfusu 2024 yılı itibarıyla 85 milyonu aşmış durumdadır. Türkiye nüfus artış hızı yıllara göre değişkenlik göstermekle birlikte, son yıllarda azalma eğilimindedir. Gerçek nüfus artış hızı doğumlardan ölümlerin çıkarılması ve göç hareketlerinin eklenmesiyle hesaplanmaktadır.